Interpol - Interpol
Het uit New York afkomstige Interpol hoorde zo’n acht jaar geleden bij de pioniers van de postpunk revival, die pas twee jaar later met het debuut van Franz Ferdinand echt van de grond zou komen. Interpol was zijn tijd aan de ene kant dus ver vooruit, maar aan de andere kant natuurlijk ook helemaal niet. De band’s debuut Turn On The Bright Lights leunde immers wel erg zwaar op de muziek van 70’s en 80’s postpunk bands als Joy Division en Gang Of Four. Ondanks het feit dat Turn On The Bright Lights een prima plaat met aanstekelijke postpunk songs was, heb ik alle drukte nooit zo goed begrepen. Interpol deed in feite immers niet veel meer dan het nauwgezet reproduceren van muziek die ik weliswaar al een tijdje in de kast had staan, maar nog zeker niet was vergeten. Opvolger Antics (2004) en het met teveel toeters en bellen versierde Our Love To Admire (2007) deden me nog veel minder, zodat ik zonder enige verwachting en zelfs met enige tegenzin begon aan de band’s vierde plaat, die voor de afwisseling geen titel heeft meegekregen. Om maar met de deur in huis te vallen: Interpol doet ook op haar vierde plaat niets nieuws. Op haar vierde plaat keert de band terug naar het betrekkelijk pure postpunk geluid van Turn On The Bright Lights en maakt het derhalve geen geheim van de in ruimte mate aanwezige invloeden van bands als Joy Division, Gang Of Four en in iets mindere mate Echo & The Bunnymen en Television. Toch heeft de vierde van Interpol iets. Net als Editors is Interpol zo langzamerhand in muzikaal en compositorisch opzicht op een niveau gekomen dat vergelijkbaar is met dat van haar muzikale helden, waardoor je niet langer het idee hebt dat je naar een slap aftreksel aan het luisteren bent, maar naar een nieuwe interpretatie van de muziek uit een inmiddels best ver verleden. Ook de vierde van Interpol bevat aanstekelijke postpunk songs, maar gelukkig zijn ze niet zo lichtvoetig als die van veel van Interpol’s soortgenoten. Waar de meeste postpunk revival bands de gitaren inmiddels hebben opgeborgen en alleen met keyboards aan de gang gaan, is het geluid van Interpol gelukkig nog altijd gitaargeoriënteerd. In combinatie met het lekker donkere geluid en de kwalitatief hoogstaande songs levert het de eerste Interpol plaat op die ik echt goed vind. Ik geef eerlijk toe dat ik daar voor de eerste beluistering van de plaat geen seconde rekening mee had gehouden, wat deze verrassing alleen maar aangenamer maakt. Erwin Zijleman
Het uit New York afkomstige Interpol hoorde zo’n acht jaar geleden bij de pioniers van de postpunk revival, die pas twee jaar later met het debuut van Franz Ferdinand echt van de grond zou komen. Interpol was zijn tijd aan de ene kant dus ver vooruit, maar aan de andere kant natuurlijk ook helemaal niet. De band’s debuut Turn On The Bright Lights leunde immers wel erg zwaar op de muziek van 70’s en 80’s postpunk bands als Joy Division en Gang Of Four. Ondanks het feit dat Turn On The Bright Lights een prima plaat met aanstekelijke postpunk songs was, heb ik alle drukte nooit zo goed begrepen. Interpol deed in feite immers niet veel meer dan het nauwgezet reproduceren van muziek die ik weliswaar al een tijdje in de kast had staan, maar nog zeker niet was vergeten. Opvolger Antics (2004) en het met teveel toeters en bellen versierde Our Love To Admire (2007) deden me nog veel minder, zodat ik zonder enige verwachting en zelfs met enige tegenzin begon aan de band’s vierde plaat, die voor de afwisseling geen titel heeft meegekregen. Om maar met de deur in huis te vallen: Interpol doet ook op haar vierde plaat niets nieuws. Op haar vierde plaat keert de band terug naar het betrekkelijk pure postpunk geluid van Turn On The Bright Lights en maakt het derhalve geen geheim van de in ruimte mate aanwezige invloeden van bands als Joy Division, Gang Of Four en in iets mindere mate Echo & The Bunnymen en Television. Toch heeft de vierde van Interpol iets. Net als Editors is Interpol zo langzamerhand in muzikaal en compositorisch opzicht op een niveau gekomen dat vergelijkbaar is met dat van haar muzikale helden, waardoor je niet langer het idee hebt dat je naar een slap aftreksel aan het luisteren bent, maar naar een nieuwe interpretatie van de muziek uit een inmiddels best ver verleden. Ook de vierde van Interpol bevat aanstekelijke postpunk songs, maar gelukkig zijn ze niet zo lichtvoetig als die van veel van Interpol’s soortgenoten. Waar de meeste postpunk revival bands de gitaren inmiddels hebben opgeborgen en alleen met keyboards aan de gang gaan, is het geluid van Interpol gelukkig nog altijd gitaargeoriënteerd. In combinatie met het lekker donkere geluid en de kwalitatief hoogstaande songs levert het de eerste Interpol plaat op die ik echt goed vind. Ik geef eerlijk toe dat ik daar voor de eerste beluistering van de plaat geen seconde rekening mee had gehouden, wat deze verrassing alleen maar aangenamer maakt. Erwin Zijleman