Cowboy Junkies - Sing In My Meadow: The Nomad Series, Volume 3

De Canadese band Cowboy Junkies leek een paar jaar geleden compleet uitgekakt. Toen de band na een aantal zwakke platen ook nog eens op de proppen kwam met een totaal overbodige en zouteloze remake van haar meesterwerk The Trinity Session, gaf zelfs ik, als fan van het eerste uur, geen stuiver meer voor de verdere loopbaan van de band rond de broers en zus Timmins. Vorig jaar sloegen de Cowboy Junkies echter keihard terug met Renmin Park; het eerste deel van een serie van vier platen onder de noemer The Nomad Series. Renmin Park overtuigde met een wat experimenteler geluid waarin onder andere invloeden uit de Chinese muziek waren verwerkt en deed uitzien naar het tweede deel van The Nomad Series. Dat tweede deel kwam eerder dit jaar en bleek minstens net zo mooi. Op Demons brachten de Cowboy Junkies een bijzonder fraai eerbetoon aan de in 2009 overleden singer-songwriter Vic Chesnutt en slaagden ze er in om de prachtige songs van Vic Chesnutt te voorzien van het herkenbare Cowboy Junkies geluid; dit zonder afbreuk te doen aan de indringende originelen. Inmiddels ligt ook het derde deel van The Nomad Series in de winkel en Sing In My Meadow is wat mij betreft het meest opzienbarende deel tot nu toe. Sing In My Meadow opent met bijzonder rauw gitaarwerk uit de linkerspeaker en iets wat lijkt op blazers (maar volgens het cd hoesje harmonica en elektrische mandoline moeten zijn) uit de rechter speaker. Ik kon me in eerste instantie nauwelijks voorstellen dat het hier ging om dezelfde band als de band die in haar beginjaren tijdens optredens de bar liet sluiten omdat het gerinkel van de glazen de muziek anders zou overstemmen, maar wanneer Margo Timmins begint te zingen is er geen twijfel meer mogelijk. Het rauwe gitaarwerk blijft niet beperkt tot de eerste noten, maar domineert de hele plaat. De gitaren van Michael Timmins piepen, kraken, schuren en ronken en contrasteren prachtig met de zwoele stem van zuslief Margo, die misschien net iets minder fluistert dan normaal, maar over het algemeen toch zichzelf blijft. Sing In My Meadow is naar verluid geïnspireerd door het werk van Miles Davis, Neil Young & Crazy Horse, The Birthday Party en Captain Beefheart. Zelf hoor ik vooral smerige bluesy en psychedelische rockmuziek met een vleugje vintage Cowboy Junkies. Het is een combinatie die geweldig uitpakt. Waar de Cowboy Junkies van nog maar een paar jaar geleden uitgeblust en ongeïnspireerd klonken, klinkt de band op het derde deel van The Nomad Series energiek en gedreven. Sing My Meadow is niet alleen het beste deel van The Nomad Series, maar ook een van de beste platen van de band tot dusver. Het legt de lat voor het laatste deel in de serie ontiegelijk hoog, maar voorlopig ben ik nog lang niet klaar met het buitengewoon fascinerende en overtuigende Sing In My Meadow. Erwin Zijleman